Chobe, Victoria Falls, Okavango Delta

Lieve lezers,

De laatste camping van Namibië waar we hebben overnacht was Camp Chobe. Verassend genoeg nog niet in Chobe National Park, maar wel dichtbij. Aan een rivier die tevens de grens vormde tussen Namibië en Botswana. De camping was nog maar twee jaren oud en had geen hekken om zich heen. We werden bij aankomst dus ook gelijk gewaarschuwd voor lopende olifanten, nijlpaarden en krokodillen; met name 's nachts. Helaas (of gelukkig) van dit alles niks gezien 's nachts. Vanwege de hoge waterstand (we zijn hier na het regenseizoen) was een gedeelte van de camping overigens overstroomd. De Caprivi Strook waar we die dag overigens doorheen hadden gereden staat bekend om haar dichtbevolktheid en vele olifanten. Het eerste merkte je vanwege de vele hutjes langs de weg en de mensen (en dieren zoals koeien en geiten) die over straat liepen. Het tweede helaas weinig van gemerkt, alleen de vele borden die ons ervoor waarschuwden.

De volgende dag was het tijd om de brug en dus ook de grens (Ngoma) over te gaan naar weer een nieuw land: Botswana! Grensovergangen zijn in Afrika nogal verschillend. De ene keer een opgave, de andere keer een makkie. Je weet echter nooit wat je kunt verwachten. Wat je wel weet, is dat je vele formulieren moet invullen. Ditmaal ging het redelijk soepel en werd de auto niet gecontroleerd (op fruit, vlees of overige dierproducten doen ze nog wel is moeilijk, net zoals over te veel alcohol). De rit die dag was kort want we gingen naar een camping net buiten Kasane. Op deze camping zouden we drie nachten verblijven. Aangezien het nog vroeg op de dag was, zijn we 's middags nog Chobe National Park ingereden, dat met haar noordkant grenst aan Kasane. Chobe is echt fantastisch en met name de noordkant die langs het water loopt. Wat een wildlife! Kuddes olifanten, buffels, giraffen, nijlpaarden, apen en ga zo maar door. Echt genieten om daar rond te rijden in je eigen auto! Aangezien we het allemaal super vonden zijn we twee dagen later nog een trip door Chobe gaan maken. De dag er tussen was het echter tijd voor een ander hoogtepunt van onze grote reis: de Victoria Falls.

Deze bizar hoge en grote watervallen liggen op de grens tussen Zimbabwe (hier stort het water neer) en Zambia (hier komt het water vandaan). Dit alles op een kilometer of 60 rijden vanaf Botswana. De vier landen (ook Namibië) komen hier allemaal akelig dicht bij elkaar in de buurt. Er was ons verteld dat de grensovergang en het rijden in Zambia een 'mission' was en dus niet aan te raden. Daarnaast is het uitzicht op de waterval mooier vanuit Zimbabwe; een simpele keuze dus. 's Ochtends vroeg weg vanuit Kasane zodat we op tijd bij de grens met Zimbabwe aankwamen. Overigens ook niet echt een topland, gerund door onze grote vriend Mugabe. Zimbabwe was redelijk welvarend, maar in een jaar of tien compleet de vernieling in geholpen; zonde. Bij de grens vreesden we het ergste. We hadden keurig ons vlees verstopt in tassen onder de backpacks, net als het fruit. De drankvoorraad besloeg dit keer niet meer dan het maximum van twee liter wijn en een sixpack per persoon, dus dat was geen probleem. Aangezien de inflatie in Zimbabwe de munteenheid heeft laten exploderen wordt op het moment alles met Amerikaanse Dollars betaald. Op een gegeven moment had je briefjes van 10 triljoen Zimbabwaanse Dollars (ja daar zitten veel nullen in); dat had dus geen zin meer. Bij de grens konden we gelijk 220 Amerikaanse Dollars overhandigen in verband met visum en autokosten. Verder echter geen autocontrole met betrekking tot onze bagage! Nog wel een korte check of onze auto geen problemen had (lichten controleren bijvoorbeeld). Maar ons beestje komt uit 2013 en had toen nog geen kuren gehad. Verassend genoeg ging alles dus erg soepel! Heel chill.

Na zestig kilometer leegte kwamen we uit bij een klein toeristisch plaatsje dat aan de Victoria Falls ligt. Hier ontbeten en een wandeling langs de waterval gemaakt. Even ter illustratie wat betreft de grootheid van de waterval. Er zijn drie grote watervallen wereldwijd: de Niagra watervallen in Noord Amerika, een waterval in Zuid Amerika (kom even niet meer op de naam) en de Victoria Falls. De Victoria Falls zijn verreweg de hoogste met haar 107 meter (dubbele van de Niagra watervallen!). Die in Zuid Amerika zijn de breedste en bij de Niagra watervallen valt het meeste water. Het is moeilijk om met woorden te beschrijven hoe indrukwekkend het aangezicht van de waterval is. Zoveel water! Echt heel indrukwekkend! Aan het einde van de watervallen is nog een brug die naar Zambia gaat. Niet zo maar een brug, eentje van 100 meter hoog waar je van kon bungeejumpen. Jelle en Anne hadden hier wel oren naar en hebben zich in de afgrond laten vallen. Later hoorden we dat bij deze brug vorig jaar nog een keertje het touw was geknapt, lekker dan. Ze hebben het echter overleefd. Aan het eind van de middag zijn weer terug gereden naar onze camping in Botswana.

Na nog een dagje Chobe was het maandag tijd om door te reizen. We wilden op tijd weg na boodschappen, tanken en pinnen. Echter gaf een lampje op het dashboard anders aan. Nooit eerder gezien en nu oranje aan het branden. Maar even met KEA, onze huurmaatschappij, bellen. Het bleek een lampje te zijn van de waterfilter van de dieseltank, deze moest worden vervangen. Ah. Wij naar een garage buiten Kasane, hier hadden ze echter geen nieuwe filter. Terug naar het dorp om een filter te kopen. Bleek deze niet te passen. Weer opnieuw terug naar het dorp: hadden ze geen filters meer! Vervolgens hebben ze hem maar schoongemaakt en als we hun mogen geloven kunnen we er weer 5.000 kilometer mee rijden. Het lampje brand echter nog steeds, maar goed. Dit 'grapje' kostte ons drie uur tijd. Een ding leer je wel in Afrika: je moet hier geduld hebben. Man, man, man, wat werken de mensen hier verschrikkelijk traag en wat zijn ze 9 van de 10 keer verschrikkelijk dom. Erg vermoeiend soms. We konden die middag dus nog maar een aantal uren rijden en belandden in Gweta, zo ongeveer op de helft tussen Kasane en Maun (waar we heen wilden). Op de prachtige camping Planet Baobab (vanwege die bomen) hebben we lekker gegeten en geslapen. Er was echter ook een prachtig zwembad hier en daar hebben we de volgende ochtend even lekker genoten alvorens we naar Maun reden.

Maun is de grootste plaats die aan de Okavango Delta ligt, ook een hoogtepunt in Botswana (samen met Chobe). Je kunt hier allerlei activiteiten doen en we zitten momenteel op de gezellige Old Bridge camping. De Delta kun je op verschillende manieren bekijken: via de weg, het water, of natuurlijk via de lucht. De laatste optie leek ons het meeste geschikt en ook weer eens wat anders. Vanmiddag hebben we een vlucht van een uurtje gemaakt over het gebied hier, in een vliegtuigje met zes passagiers. Op ongeveer 150 meter boven de grond, een prachtig uitzicht! Je kon vanuit de lucht dus ook goed de wilde dieren zien die hier in het national park lopen: olifanten, buffels, nijlpaarden, giraffen et cetera. We zaten samen met een Nederlands stel (Bert en Fleur) in het vliegtuigje, een stel die we tijdens onze reis nu al voor de vijfde (!) keer tegen kwamen. Na Swakopmund, Etosha (meerdere keren), grens met Zimbabwe, de Victoria Falls en nu. Bert trok het echter wat minder in het kleine vliegtuigje en had maar liefst vijf kotszakjes onder gebraakt: heel nice.

Morgen gaan we flink reizen. Op tijd weg en koers richting Zuid-Afrika. We willen nog langs de Zuid-Afrikaanse kust (en misschien Mozambique) dus er staan nog wat kilometers voor de boeg. Vandaar dat we de komende twee dagen even flink willen rijden. De volgende update zal dus waarschijnlijk vanuit Zuid-Afrika komen. De tijd gaat nu erg snel!

Tot de volgende keer,
xx