Genieten in Mozambique

Lieve lezers,

Het idee om de laatste dagen met de complete groep ergens te chillen was al ontstaan tijdens de onderzoeksperiode, maar een planning was er niet echt. Met niet al te vaak internet, is zo’n plan maken dan nog een stukje lastiger, maar alles pakte uiteindelijk mooi uit. De planning werd Ponta d’Ouro in Mozambique! Probleem was echter dat wij nog ruim 1.600 kilometer verderop zaten in Botswana. We hadden dus nog een stukje te overbruggen!

Donderdag 12 juni begonnen we ’s ochtends vroeg te rijden richting Zuid-Afrika. Aan het eind van de dag kwamen we uit in Palapye, vrij dicht bij de Zuid-Afrikaanse grens. Wat opviel bij het rijden in Botswana waren de vele ezels aan de kant van de weg. In Botswana (en in mindere mate in Namibië) worden veel ezels gebruikt voor allerlei doeleinden zoals voor de wagen, voor de ploeg en gewoon als pakezel. Zal wel een goedkopere optie zijn dan paarden, geen idee, maar veel waren het wel. De volgende dag reden we Zuid-Afrika weer in en eindigden we op een Center Parcs achtig accommodatiecomplex bij de Olifantsrivier vlakbij Middelburg (ten oosten van Johannesburg). Deze omgeving wordt gekenmerkt door haar vele Nederlandse plaatsnamen, je vindt hier onder andere Amsterdam, Leiden, Amersfoort, Ermelo et cetera. Na vier weken kamperen waren we er wel een beetje klaar mee en de lodges hier zagen er erg aantrekkelijk uit. Bovendien hadden ze een tv op de kamer waar het WK (en Oranje dus!) op werd uitgezonden. Ons idee was nog om richting Drakensbergen te rijden de volgende dag, maar het was er zo nice dat we gewoon nog een nachtje hebben bijgeboekt en lekker rustig aan hebben gedaan. Bij deze lodges zat overigens ook nog een verwarmd binnenzwembad, heel erg lekker. Zondag de 15e hebben we koers gezet richting Mozambique en eindigden op een paar uurtjes van onze eindbestemming in het grimmige Pongola. Deze omgeving van Zuid-Afrika is vrij dichtbevolkt (qua mensen, maar ook qua geiten en koeien op en langs de weg), heuvelachtig en bijzonder arm. Niet bijzonder fraaie dorpjes en je rijdt er liever ook met de deurtjes op slot en de raampjes dicht. Hier onze laatste nacht gekampeerd.

Mozambique is een land apart en ook vrij lastig om binnen te komen. Er zijn bijna geen fatsoenlijke wegen in Mozambique en bij de meeste grensovergangen is een dikke auto met vierwielaandrijving nodig. Zo ook bij de Kosi Bay grensovergang, 12 kilometer ten zuiden van Ponta d’Ouro, helemaal onderin Mozambique (in het zuidoosten van Zuid-Afrika). De grens ging vrij soepel en was erg klein, ook zonder ‘niemansland’. Hier gelijk maar even een man aangesproken die er betrouwbaar en ervaren uit zag voor wat hulp met betrekking tot het rijden naar Ponta d’Ouro. Omdat de zandweg zo bizar moeilijk te begaan is, er geen borden zijn en het rijden een uitdaging is konden we wel wat hulp gebruiken. Eerst moest de bandenspanning zo laag mogelijk worden gezet, van 2,5 naar 1 bar. De banden zien er dan halfleeg uit en lijken wel lek te zijn zo zacht. Dit in verband met de grip in het mulle zand. Vervolgens konden we achter hem aanrijden richting Ponta, wat erg prettig was. Alleen rijden daar is niet aan te rijden in verband met vast zitten en de richting. Het zand is bijna een halve meter diep, zo mul, en het rijden was een echte uitdaging! Maar ik moet zeggen dat ik het ook erg mooi vond om in zulk onbegaanbaar gebied achter het stuur te zitten: een keertje wat anders. Wel erg bizar wanneer je erover nadenkt dat dit gewoon de ‘grootste’ weg/grensovergang is in zuidelijk Mozambique aan Zuid-Afrika. Zonder vast te komen te zitten kwamen we drie kwartier (!) later aan in het kustplaatsje Ponta d’Ouro. Een dorpje met wat barretjes, hotels, een prachtig strand en nul toeristen.

Alle reisgroepjes kwamen die dagen binnendruppelen en de maandagavond waren we zelfs met z’n 25en compleet! Erg leuk om alle verhalen te horen en iedereen weer te zien. Op één reisgroepje na hadden wij alle reisgroepjes ook vijf weken niet gezien en iedereen had totaal verschillende routes en verhalen. Die avond met de hele groep op stap geweest, een mooi feestje! De volgende dagen bestond uit lekker ontbijten in het hotel, op het lege prachtige strand liggen, zwemmen in de warme zee, veel klaverjassen, een balletje trappen, lekker drinken, hapje eten in het hotel en het WK kijken. Heerlijk om na zo’n lange reis nog een paar dagen helemaal niks te doen. Je kunt merken hoe arm dit land is, echt elke munteenheid nemen ze overal aan, zolang het maar geld is. Zo komt het soms voor dat we een rekening betaalden met Zuid-Afrikaanse randjes, Amerikaanse dollars en lokale Metica (ook wel ‘funny money’ genoemd).

Woensdags moest het Nederlands elftal hun tweede wedstrijd en ook die konden we nog kijken met z’n 22en (één groepje was alweer weg). Iedereen kakte ’s avonds redelijk in, maar na deze heerlijke tweede overwinning hadden we met vijf man (Jelle, Sven, Marianne, Marije en ik) nog wel even zin om de boel op z’n kop te zetten. Met z’n vijven nog ‘op stap’ geweest (de enigen zijn in een bar, keiharde muziek en veel drank) en een geniale avond ervan gemaakt. De volgende ochtend hadden we echter een activiteit op het programma, met een speedbootje op zoek naar dolfijnen om mee te snorkelen! Vrij brak stapte ik met nog 11 anderen om half 9 in het bootje. De rest was al met de ochtendsessie mee geweest van half 7. Mooie verhalen gehoord over het zwemmen met dolfijnen van hun, dus ondanks de brakheid had ik er zin in. Na een klein uurtje varen hadden we echter nog geen dolfijn gezien. We hadden alweer koers gezet richting Ponta toen de kapitein opeens schreeuwde: “whaleshark!!” Eerst zag ik niks, maar toen ik even goed keek zag ik een reusachtige schaduw vlak naast ons kleine bootje. Snorkels op en te water dus! Walvishaaien zijn echt reusachtige beesten en bijzonder zeldzaam. Dit exemplaar was ook nog eens bijzonder groot (10 meter!) en bleef super lang bij ons in de buurt. Bijna een half uur konden we er naast en omheen snorkelen. Hij bleef heel rustig zwemmen, vrij dicht bij het oppervlak. Ik kon hem zelfs aanraken! Wat een bizarre ervaring, echt één van de vetste dingen die ik ooit gedaan en gezien heb, zo fantastisch! De kapitein had in de twee jaren dat hij dit werk deed nog maar vijf keer een walvishaai gezien en niet eerder zo’n grote en één die zo lang in de buurt bleef. Geen dolfijnen dus, maar dit maakte alles meer dan goed, wat een geluk!

Vrijdag de 20e ging ons reisgroepje en een ander reisgroepje op weg richting Johannesburg. We moesten onze auto’s uiterlijk zaterdag inleveren en we wilden wat speling hebben qua tijd, mocht er onderweg wat mis gaan. Tijdens het rijden werd er de afgelopen weken over het algemeen weinig gedaan bij ons in de auto. Of lezen of slapen (met name de dames, haha). Voorin hitjes draaien van de ipod van Heleen (nog nooit zo’n gevarieerde muziekcollectie gezien) en lekker touren. Het voordeel van samen reizen was dat we nu ook samen richting de grens konden rijden en ook samen in Johannesburg de weg zoeken, dit bleek nog een behoorlijke opgave. Na een lange dag flink doorrijden kwamen we rond de klok van half zes in de avond aan in Johannesburg. We hadden echter geen GPS, kaart en het werd ook al donker. We hadden weer kamers geboekt in het hotel waar we tijdens de onderzoeksperiode zaten, dus dat was onze enige herkenning. In een stad met meer dan vijf miljoen inwoners, matige bewegwijzering en dus weinig daglicht bleek dit nog vrij taai. Ook wil je überhaupt niet in het donker rijden in Zuid-Afrika en al helemaal niet in (het af en toe vrij grimmige) Johannesburg. Je zag onderweg ontzettend veel herkenningspunten, aangezien je in drie weken tijd die hele stad vaak genoeg bent doorgecrosst, maar toch was het nog pittig. Er kwam echter nog een probleempje bij, het vermogen van onze auto begon te haperen. De schoongemaakte waterfilter van een week eerder (waarbij de man van de garage zei dat we er nog makkelijk 5.000 kilometer mee moesten kunnen rijden) begon problemen te veroorzaken. Het vermogen van de auto zakte weg en optrekken vanuit z’n één ging steeds moeizamer. Bergop konden we helemaal niet meer optrekken vanuit stilstand en op een viaduct sloeg de auto al een keer af. Laat Johannesburg nou net een ontzettend heuvelachtige stad zijn, dus dit was nog een pittige extra opgave. Gelukkig vonden we uiteindelijk de goede weg en kwamen we tegen 19.00 uur eindelijk aan bij ons hotel. Het voelde overigens echt als thuiskomen! Het bekende hotel (dezelfde kamer gepakt als toen), het buurtje, de winkels en restaurantjes en zelfs de bekende taxichauffeurs. Alleen de temperatuur was een stuk minder, het is vrij fris nu in Johannesburg (koudste moment van het jaar, overdag rond de 17 graden en ’s nachts rond de 5).

Gisteren hebben we de auto’s (zonder problemen!) ingeleverd. Al was de weg zoeken ook nu weer een opgave, haha. Op de teller stond uiteindelijk ruim 8.000 kilometer! ’s Middags lekker rustig aan gedaan en wederom druppelden alle reisgroepjes binnen. Lekker met z’n allen wat biertjes gedronken, pizza’s besteld en nog één keer flink op stap met de hele groep: een eindfeestje! We hadden op internet een club uitgezocht die er wel fancy uit zag, met taxi’s erheen, maar bij de ingang leek het de beveiliging niet zo’n goed idee om met onze witneuzen de club binnen te gaan waar enkel en alleen donkere mensen kwamen. Gelukkig wist hij nog wel een andere club aan te raden en hier was het publiek weer bijna compleet blank. Nog één keer de boel op z’n kop zetten (onder andere door een 5 liter fles wodka te bestellen, ik heb nog nooit zo’n grote fles gezien) en tegen een uur of zes vanochtend rolden we ons bed in. Vandaag nog een laatste dagje uitbrakken, foto’s van iedereen fixen, kaartje leggen, tassen inpakken, braaien (barbecueën) en vanavond in het vliegtuig naar Nederland.

Ik moet zeggen dat het echt weer een fantastisch avontuur was met een super groep (en dito reisgroepje!), maar na tien weken Afrika heb ik ook wel weer zin in de westerse gemakken (met name een lekker bed en douche) en natuurlijk het weerzien met Berber! Het Nederlandse ritme zal ongetwijfeld weer snel wennen met volgende week alweer een tentamen, het afronden en presenteren van ons onderzoek aan het bedrijf in de zomer en vanaf september beginnen aan mijn master scriptie. Tussendoor gelukkig nog maar weer lekker op vakantie! Voor foto’s en meer verhalen kom gauw eens langs voor een drankje!

xxx